Review: Children of the Sun kogelt door de kerk

Children of the Sun combineert de leaderboards van Neon White met de actie van Max Payne. De actie doet bij vlagen ook erg denken aan indiegame Boomerang X. Nu denk je misschien: maar dat zijn toch geen puzzelgames? Klopt. Je speelt een sluipschutter in hele uitgestrekte levels, maar mocht je nu een actiegame voor je zien, dan zie je dat dus fout.

Sterker nog, Children of the Sun is ogenschijnlijk simpel opgezet. Je hebt zelfs geen toetsenbord nodig om de game te spelen. Enkel een muis voldoet. De gameplay bestaat eigenlijk uit twee fases: het positioneren van je sluipschutter en vervolgens het besturen van de afgeschoten kogel.

Het positioneren van je sluipschutter duurt in de praktijk maar enkele seconden. Door naar links of naar rechts te gaan met de muis loopt je personage over een vaste lijn (een ‘spoor’, zeg maar) door het level. Je kunt dus niet vrij rondlopen. Soms kun je zelfs maar enkele metertjes naar links of rechts omdat obstakels je pad blokkeren.

Jij bent de kogel

Als je vervolgens de trekker overhaalt, begint de tweede en verreweg meest interessante fase van de puzzel: het schieten. In Children of the Sun beschik je over maar één kogel. Met die kogel moet je alle vijanden in het level omleggen. Je stuurt je kogel dus van vijand naar vijand tot er geen meer over zijn. Als je de kogel per ongeluk ergens in een muur boort, is de poging mislukt en moet je opnieuw beginnen.

Het besturen van zo’n kogel is ontzettend bevredigend. Als je kogel een tegenstander raakt, spuit het bloed in het rond. Je krijgt vervolgens alle rust om je kogel een nieuwe richting in te sturen, terwijl het lichaam van je tegenstander nog ter aarde stort. Dat gebeurt allicht allemaal in een soort superslowmotion: je bestuurt immers een kogel. Wanneer je om je heen kijkt nadat je kogel van tegenstander naar tegenstander is gegaan, zie je her en der daarom nog steeds lichamen vallen.

Gaandeweg krijg je als hoofdpersonage betere krachten. Zo is het op een gegeven moment mogelijk om de kogel bij te sturen of om hoekjes te buigen. Ook vijanden worden steeds pittiger om te verslaan, bijvoorbeeld door bepantsering. Bepaalde vijanden kun je zelfs enkel uitschakelen door een kogel genoeg vaart te geven. Dat betekent dus dat je niet zomaar van vijand naar vijand kunt hoppen met een kogel om zo eventjes het level af te ronden.

Nee, je moet echt nadenken over de volgorde van vijanden en het pad dat je met de kogel aflegt. Hoe effectiever je dat doet, hoe hoger je score op het scorebord. Maar goed, uiteindelijk kan het al een hele klus zijn om het level überhaupt te halen. Het jagen op goede scores is optioneel, niet een doel an sich. Zeker richting het einde deed ik er soms wel tien keer over om een level te halen.

Het kan immers pittig zijn om een route te vinden waarmee je alle gepantserde vijanden kunt uitschakelen, bijvoorbeeld omdat ze aan de wandel zijn. Je kunt je kogel dan niet zomaar op het laatste moment bijsturen, want dan verliest hij te veel snelheid om het gepantserde doelwit uit te schakelen.

Children of the Sun is net als Neon White zo’n game waarin je je strategie kunt blijven optimaliseren. Je kunt bijvoorbeeld auto’s en vogels gebruiken als ‘tussenstop’, waardoor je kijkhoeken kunt gebruiken die met een ander pad onmogelijk zouden zijn. Als je een hele korte route vindt én daarmee het level haalt, is de bevrediging immens. Het veroveren van de leaderboards is geen hoofdzaak, maar het is ontzettend leuk om te doen.

Raar

Children of the Sun wil meer zijn dan een aaneenrijging van puzzeltjes die gaandeweg steeds pittiger worden. De game heeft een unieke getekende stijl en pakt daar ook echt mee uit. Alles voelt getekend, maar ook raar. Bovendien wordt in de prachtige tussenfilmpjes een simpel maar intrigerend verhaal verteld.

Je speelt in Children of the Sun een sluipschutter, maar waarom is aanvankelijk onduidelijk. Je hebt in elk geval een raar masker op en ook de vijanden lijken zich nogal vreemd te gedragen. Het duurt niet lang voordat de tussenfilmpjes de vijanden linken aan een kwaadaardige sekte. Ook de setting krijgt dan steeds meer bovennatuurlijke trekjes. Zo beginnen op een gegeven moment de auto’s te zweven.

Het is al snel duidelijk dat de leider van die sekte en jij een moeilijk verleden hebben. Tuurlijk, je speelt deze game vooral voor de puzzels, maar de korte en handgetekende tussenfilmpjes geven de game verrassend veel elan. Er zit geen dialoog in deze game en dergelijke verhalende momenten zijn echt enorm kort, maar voor wat het is, is het verhaal best vermakelijk.

Het slotstuk - een level in een kerk - knoopt gameplay en het verhaal bovendien fantastisch aan elkaar. Dat einde is op alle fronten het hoogtepunt van deze game. Een ander hoogtepunt, maar letterlijk, is de scène op de wc. Dit is het enige level in de game dat geheel afscheid neemt van de normale puzzelstructuur - ook qua toon. In dit level wordt bijvoorbeeld seks opeens een thema. Die onthulling zie je onmogelijk aankomen.

Children of the Sun kan lekker raar zijn. Ergens is het jammer dat er niet meer van zulke triviale momenten in de game zitten. De puzzels zijn ontzettend leuk om te doen, maar op wat uitzonderingen na lijken ze ook behoorlijk op elkaar. De introductie van nieuwe vijanden, settings en vaardigheden is prettig voor de variatie, maar het doel is in deze game altijd hetzelfde: schakel iedereen uit met deze kogel, het liefst zo snel mogelijk. Het voordeel is dat de sleur alsnog uitblijft. Children of the Sun duurt immers ‘maar’ vijf uur.

Children of the Sun is nu verkrijgbaar op pc en is Steam Deck Verified.

Review: Children of the Sun kogelt door de kerk

8

Uitstekend

Conclusie

Children of the Sun is een korte rit, maar van begin tot eind vermakelijk. Het concept, actiepuzzels die je moet oplossen met één kogel, weet vijf uur lang te beklijven en introduceert net genoeg variatie om niet in herhaling te vallen. Het simpele verhaal over een cult en de unieke, bizarre stijl zijn de kers op de taart.

Plus- minpunten

Leuk concept met goede puzzels

Heerlijk bizarre stijl

Enkele leuke momenten...

Had gebaat bij meer verrassingen