Fallout en Children of the Sun - Afgelopen Weekend

Erik Nusselder

Op aanraden van ons aller Ron Vorstermans ben ik begonnen met Children of the Sun, en dat valt me niks tegen! Het geeft een heerlijk bevredigend gevoel om met één kogel een heel level aan vijanden door de kop te knallen. Schieten doe je natuurlijk in heel veel games, maar zelden daagt het je brein zo uit als in deze fijne puzzelgame. Is het gelukt, dan kun je proberen om het nóg sneller te doen, of een beter pad voor je kogel te vinden, om zo de leaderboards te bestijgen. Een inventieve puzzelgame én een highscore chaser? Dat combineert wel lekker in mijn brein...

Ron Vorstermans

Ik ben begonnen aan de Persona 3-remake en dat bevalt enorm. Die game vertelt een bijzonder verhaal op een bijzondere manier. Je eerste gevecht is echt zo heerlijk dom. Je pakt een pistool, knalt jezelf door het hoofd vanwege een vage nachtmerrie en vervolgens spoelt de game een week door. Er zit iemand naast je bed die zegt: 'Wow, dat was vaag he! Ik ben trouwens mijn ouders verloren.' Vervolgens skipt die game naar je uitvalsbasis, waar vriendelijk wordt verzocht om te gaan slapen in plaats van moeilijke vragen te stellen. Stel je even voor dat je een week in het ziekenhuis hebt gelegen na een plotse demonenbattle en dat dit je terugkomst is. Maar weet je wat? Ik vind het cool. Ik ben inmiddels een stuk verder, nog niet ver, maar ik houd nu al van die personages en de spelwereld.

Marcel Vroegrijk

Ik speel dus weer eens de eerste Dragon's Dogma. Een kleine twee jaar geleden schreef ik daar al een Reload over, waarin ik de hoop uitsprak dat ik het hopelijk toch echt eens uit zou gaan spelen. Dat is helaas niet gelukt toen, maar dit keer geloof ik er wel echt heilig in. Het is mooi om te zien hoe de kennis die ik heb opgedaan in Dragon's Dogma 2 ervoor zorgt dat ik beter snap wat deel één wil vertellen. Het is alsof ik het nu pas echt goed kan horen. Ik weet nog goed dat ik tijdens een eerdere poging jaren geleden echt uren tegen eindeloos terugkerende tentakels heb lopen vechten, waarna ik de game gefrustreerd heb weggelegd. Want waarom schotelt een spel me een baasgevecht voor dat ik niet kan winnen? Dit keer viel me pas op dat al mijn pawns dingen riepen als 'tís a challenge we shan't not face' of 'away we must!', of wat ze dan ook zeggen. In ieder geval dat ik het op een rennen moest zetten. Dat heb ik gedaan en plots ben ik verder dan ik ooit in Dragon's Dogma ben gekomen.

Lars Cornelis

Ik heb natuurlijk Fallout gekeken. Wat kijkt die serie heerlijk weg. Het jeukt dan ook enorm om weer in een Fallout game te duiken, maar die itch houd ik even vol tot de current-gen update voor Fallout 4 er is. Die basegame heb ik helemaal stukgespeeld, maar de dlc heb ik nooit gecheckt. Komt mooi uit dus. Bovendien spendeer ik momenteel nog een hoop tijd Night City. Na het kijken van John Wick 4 onlangs kreeg ik namelijk heel veel zin in Cyberpunk 2077. Die base game heb ik weliswaar helemaal stukgespeeld, maar Phantom Liberty nog niet. Uh, tja, ik zie een patroon hier ontstaan.

Tom Kauwenberg

Net als Ron en Erik (die van de podcast) ben ik door Children of the Sun geschoten. De game voelt vaak zwaar en duister, maar om als een soort dodelijke flipperkastbal kriskras van kop naar kop te stuiteren, dat prikkelt toch wel lekker. Vind je met de kogel een prachtig pad om dwars door allerlei cultisten te knallen, badend in regenboogtinten en hevige distortion, dan levert dat een fraaie high op. Dat Children of the Sun voortdurend oogt als een vroege PlayStation 2-game in het plateau van een truffeltrip, maakt het psychedelische plaatje helemaal af.

Jacco Peek

Ik ben helemaal weg van Alba: A Wildlife Adventure. De game duurt maar 2,5 uur en geeft je een heerlijk vakantiegevoel. Als het jonge meisje Alba wandel je namelijk rond op een Spaans eiland om dieren te fotograferen en rommel op te ruimen. Er is een schattig plot over de bouw van 'het grootste hotel ter wereld' dat je moet zien te stoppen, maar het gaat vooral om natuur verkennen in de zon. Personages zijn simpel maar expressief, en het gebruik van kleuren en belichting maken alles lekker sfeervol.

Dunke van Boekel

Er is dit weekend een begin gemaakt aan Sekiro: Shadows Die Twice. De eerste 'grote' baas heb ik in één keer verslagen, terwijl een aantal mini-bosses meer problemen opleverde. Het deflecten is ontzettend fijn en zodra die timing een beetje klikt is de combat erg bevredigend. Verder is er weer Helldivers 2 gespeeld, en deze keer op een wat hogere moeilijkheidsgraad. Als je het mij vraagt komt de game op die manier nog beter uit de verf, gezien de communicatie met je team zoveel belangrijker wordt. Met m'n vlammende shotgun en revolver zijn er weer genoeg bots gestorven voor de glorie van Super Earth. Oh, en door het kijken van de Fallout-serie heb ik New Vegas geïnstalleerd voor... ooit. Succes deze week, menschen.